1. Vertel ons eerst iets over jezelf. Wie is Simona Florina Popa?
Ik ben in 1980 geboren in een klein stadje in Muntenië, mijn tweede kind. Ik had Florentina moeten heten, maar bij het invullen van de akte had de ambtenaar niet genoeg ruimte en dus bleef Florina over. Toen ik 11 maanden oud was, zo gaat het verhaal, reisde ik meer dan vier uur met de trein naar het zuiden van Moldavië, in de armen van mijn oma. Tot mijn 21e ging het heen en weer tussen de twee landen, ik leerde spreken in Moldavië en lezen in Muntenië, daarna vergezelden boeken me waar ik ook ging. Ze waren troost, standvastigheid, avontuur, spel.
Een van de verschillen tussen de twee plaatsen - en dat waren er veel - was de taal. Ik herinner me dat elke keer als de school begon, er een relatief korte periode was waarin ik mijn Moldavische accent verloor. In plaats daarvan, als ik overstuur raakte, waar ik ook was, pakte ik het expres op; ik denk dat het de uitdrukking van een sterke negatieve emotie op de een of andere manier leek te verzachten (het concept is gerelateerd aan de tijd). Dit was de eerste keer dat ik onbedoeld een bepaalde grammatica over een emotie heen legde.
Op de basisschool besloot ik dat ik advocaat wilde worden. Ik had waarschijnlijk een film gezien waarin een advocaat een grote rechtszaak won, ook al zag het er niet naar uit dat hij veel kans had. Ik weet dat dit me om veel redenen fascineerde, maar ik realiseer me nu dat het belangrijkste voor mij was dat iemand het woord gebruikte om te handelen: om voor zichzelf op te komen, om voor iets of iemand op te komen, om ergens een standpunt over in te nemen, om te verdedigen, om te overtuigen, om gedachten en perspectieven te veranderen, om ideeën te presenteren. Hoe cool is dat! dacht ik bij mezelf. Na 21 jaar was ik meer verbonden met Dobrogea. Ik heb hier rechten gestudeerd en heb meer dan 15 jaar als juridisch adviseur gewerkt.
In de tussentijd werd Matthew geboren en verhuisde ik, opnieuw, naar de stad waar ik me voorbereidde op alle veranderingen. Op een middag was ik dit kinderboek aan het lezen; ik herinner me dat ik ergens vandaan kwam, ik zat alleen in de auto die ik net had geparkeerd; het was warm, lawaaierig en ik kon niet wachten om in te stappen of misschien sleepte ik me nog voort om bij mezelf te zijn toen ik begon te lezen. Toen ik het uit had, staarde ik naar de laatste illustratie en ik zweer dat ik de zeebries en de smaak van de cake in mijn mond kon voelen en het ruisen van de golven kon horen, ook al was ik honderden kilometers van de zee verwijderd en was er geen cake in de buurt.
In de periode daarna waren er nog zo'n 2-3 ervaringen waarbij ik me heel sterk verbonden voelde met kinderverhalen, en niet altijd op een positieve manier, in ieder geval niet bij de eerste lezing. En toen ontstond het idee dat het lezen van nieuwere of oudere kinderboeken, samen met Matthew of apart, een betere brug van communicatie tussen ons zou vormen: hij die weet hoe het was, ik die probeer te begrijpen hoe zijn wereld nu is.
En omdat het me leek dat de betekenis van een lezing wordt versterkt als je erover schrijft, ontstond het idee voor een blog Boeken voor Matthew, die we in de winter van 2018 hebben opgericht. Daarna verhuisden we naar Nederland waar we Bibliotheekboeken voor Matthew. En nu is het 2 jaar en 4 maanden geleden dat ik bibliothecaris, contentmaker en redacteur was.
2. Wat bracht je naar tulpenland?
Partner. Haha! Hoewel ik er als student van droomde om een wereldreis te maken, heb ik nooit een vinger uitgestoken om iets concreets in die richting te doen. Dus toen het idee kwam, was ik verrast. Ik had er lang niet over nagedacht. Hij was erg enthousiast en zelfverzekerd, althans dat is wat hij me liet zien, dus ik wilde niet minder zijn. Ik wilde net zo dapper zijn... Een zoektocht naar een baan volgde en hij vond die in Nederland.
3. Hoe bent u op het idee gekomen om in Nederland een Roemeense kinderbibliotheek op te zetten? Hoe werd dit initiatief ontvangen door de Roemeense gemeenschap?
Bibliotheekboeken voor Matthew is ontstaan omdat ik op een gegeven moment wilde dat mijn passie voor kinderboeken meer zou zijn dan een "individualistische extravagantie", ik wilde dat het iets zou zijn waar iedereen die geïnteresseerd zou zijn iets aan zou hebben.
Voor mij waren en zijn kinderboeken en de bibliotheek het belangrijkst. Daarnaast wilde ik een plek waar creativiteit en initiatief konden gedijen.
Zoals ik al zei, bestaat de website Boeken voor Matthew - waar ik recensies of liever essays over kinderboeken plaats - sinds 2018. Ik heb de site gemaakt vanuit een persoonlijke behoefte en om een persoonlijke behoefte te bevredigen, en de naam weerspiegelt dat: Boeken (als studieobject en middel om te begrijpen) voor (wat voor onderneming ik ook deed zou uiteindelijk ten goede komen aan) Matthew (de naam van mijn kind).
Toen ik de bibliotheek oprichtte en de website er een aanvulling op werd, vroeg ik me af of ik de naam moest veranderen om het algemene belang dat ik wilde dienen te weerspiegelen. Toen realiseerde ik me dat ik in wezen nog steeds hetzelfde probeer te bereiken, alleen voor meer mensen. Bijdragen aan een veilige, eerlijke en diepe communicatie tussen een ouder en hun kind, tussen een lezer en het boek in hun handen. En uiteindelijk leek het me vanzelfsprekend om dezelfde naam te houden.
Toen ik de bibliotheek oprichtte, baseerde ik me niet op marktonderzoek, statistieken of iets dergelijks. Ik zag deze bibliotheek als een investering, iets dat alleen al door zijn aanwezigheid en manifestatie veranderingen teweeg zou brengen of reeds in gang gezette veranderingen zou versnellen. En ik denk dat het vanuit dat oogpunt heel goed aan zijn doel beantwoordt. De belangstelling voor het vieren van meertaligheid groeit in de Roemeense gemeenschap, misschien een beetje dankzij ons. Daarnaast denk ik dat we anderen inspireren en motiveren.
4. Je bent een contentmaker, redacteur en bibliothecaris. Kun je ons iets vertellen over je werk hier?
Op de website cartipentrumatei.ro schrijf ik recensies, essays, informatieve artikelen over evenementen en neem ik interviews af.
Ik redigeer ook artikelen die worden ingezonden door medewerkers hier. Ik moet toegeven dat ik graag zie hoe een komma hier en daar, of een omkering van woorden, enz. de actualiteit of muzikaliteit van de tekst kan veranderen.
Als bibliothecaris probeer ik (schriftelijk of mondeling) leuke verhalen over boeken te vertellen, zodat zoveel mogelijk lezers zich aangetrokken voelen; ik organiseer activiteiten, bijeenkomsten; ik praat, soms misschien te veel, over kinderboeken, over samen lezen, over hoe alle kinderen zonder uitzondering lezers zijn en hoe we erachter kunnen komen wat voor soort lezers ze zijn; ik doe boekaanbevelingen, ik doe deze dienst van het thuisbezorgen van boeken bij de abonnee, service, enz.Ik streef ernaar om de leden van de Roemeense gemeenschap, de grotere gemeenschap waar we deel van uitmaken, bewust te maken van het feit dat we lezers zijn. En dit neemt al mijn tijd in beslag. Haha...
5. Heb je in al die jaren dat je in Nederland woont van carrière moeten veranderen? Was het moeilijk? Had je moeite met de taal?
In Roemenië werkte ik als juridisch adviseur en in Nederland ben ik bibliothecaris, redacteur en content creator. Dat betekent dat ik me professioneel heb bijgeschoold, maar het was wat ik wilde. Wat als het moeilijk voor me was om me te herprofileren? Niet echt.
Taal, ja. De eerste keer dat een mama naar me toekwam om te vragen of de kinderen samen konden spelen, wachtte ik nog steeds op Matthew. Toen hij eindelijk kwam (hij had de gewoonte om vogels te zoeken als ik wanhopig naar hem zwaaide), zei ik vol opwinding "Finsănt wil met je spelen". Hij keek me aan met zijn grote groene ogen en vroeg "Wie is Finsănt?". Ik had nog steeds niet door dat de mensen om ons heen niet begrepen waar we het over hadden, dus ik deed het natuurlijke: ik bloosde, gaf hem een elleboogstoot in zijn ribben en fluisterde nog een keer "Finsănt" en wees met mijn kin naar het kind dat naast ons zat. "Ah, Vincent!" "Dat zei ik." "Nee, je zei Finsănt." De hele weg naar huis, ongeveer 15 minuten lang, herhaalde ik de naam van mijn collega en de kleine leraar was nog steeds niet tevreden. s Avonds komt zijn vader thuis en vertellen we hem het verhaal. "Vincent," zegt hij zonder dat iemand het hem vraagt. "Ja!" zegt Matthew goedkeurend.
Toen merkte ik dat wat ik schriftelijk kon begrijpen, ik niet kon onderscheiden tussen de naties als ze spraken, zelfs niet als ze langzaam spraken. Bovendien had ik een eerste leraar die zei dat ik een controlefreak was omdat ik zoveel grammaticavragen stelde, en de volgende leraar raakte me een beetje kwijt met lessen over hoe je op de markt om aardappelen moet vragen. Maar dit jaar heb ik het mijn doel gemaakt om te proberen op mijn eigen houtje te leren, met onderwerpen waar ik gepassioneerd over ben en met behulp van veel audio-opnames. Het spreken en begrijpen van de Nederlandse taal is een vaardigheid waar ik naar uitkijk.
6. Hoe is de gemeenschap waar je woont, voelde je je welkom in het Westen?
Eerlijk gezegd verwachtte ik al lang voordat ik hier kwam niet meer dat ik ergens welkom zou zijn. Bovendien weet ik niet of mijn ervaring relevant is omdat ik thuis werk, meestal alleen.
Ik kan echter wel zeggen dat de iets meer dan vier jaar dat ik hier ben, lang genoeg zijn geweest om iemand te verliezen die ik me nog goed herinner en die me het plezier heeft nagelaten om naar haar tuin te kijken, die ze jarenlang heeft onderhouden - telkens als ik langsliep - en naar haar vriendin, met wie ik af en toe een woordje uitwissel.
7. Als je een parallel zou trekken tussen Roemenië en het Koninkrijk der Nederlanden, welke verschillen zie je dan op economisch, sociaal en cultureel gebied?
Hm, die vraag brengt me een paar jaar terug in de tijd. Ik was aan het lunchen met collega's en bazen op het werk. En de discussie over de productiviteit van collega's in deze stad versus collega's in die stad kwam weer ter sprake. Het enige wat ik me herinner is dat ik zei dat de omstandigheden anders waren en de motivaties hetzelfde. Het was genoeg om de eindeloze wrok aan te wakkeren van degene die het onderwerp had geopend. Ik verloor de vriendschap van iemand die ik bewonderde, hoewel waarschijnlijk onverdiend.
Dus nu zal ik zeggen dat ik geen breed genoeg beeld heb om een vergelijking te maken, en ik denk ook niet dat het nuttig is. Ik beantwoord liever de vraag "Als je een parallel zou trekken tussen u in Roemenië en u in het Koninkrijk der NederlandenWelke verschillen zie je op economisch, sociaal en cultureel vlak?"
Ik zou iets antwoorden als: ik heb een kleine tuin die me ontspant, ik bezoek af en toe mama's die niet op hun best zijn, zoals ik mezelf had beloofd toen ik een alleenstaande mama was en waarschijnlijk midden in een depressie zat, en ik heb geleerd dat een hallo is wanneer je praat, in de ogen van de man kijkt en glimlacht tot hij antwoordt en wegloopt - ik oefen het nog steeds. Oh, en om een kerst- en nieuwjaarskaart achter te laten in de dozen van de buren, en "van nummer ..." op de envelop te schrijven.
8. Een laatste vraag, aangezien u al enige tijd in het Westen woont: heeft u advies voor Roemenen die overwegen te emigreren?
Hm, als je zover hebt gelezen, word je beloond want mijn advies is kort: reis, emigreer niet!
Je kunt Books for Matthew Library volgen op sociale kanalen:
Interview door Magda Mincu.
Magda woont sinds 2012 met haar gezin in Nederland. Ze is vertaalster van beroep (voornamelijk van het Nederlands naar het Roemeens) en maakt sinds begin 2022 deel uit van het marketingteam van Stichting Rompro. Ze koos ervoor om vrijwilliger te worden bij de Stichting, voornamelijk uit een verlangen om te socialiseren met andere Roemenen die in Nederland wonen, maar ook om te helpen met informatie en vertalingen.
