Vina

"Het schadelijke deel van het leren om je leven in twee delen te leven, in werkelijkheid of in fantasie, kan niet worden onderschat. Door een deel van jezelf te leren verbergen, verloor je het vermogen om iets of iemand volledig te vertrouwen" - Alan Downs, De fluwelen woede: de pijn overwinnen van het opgroeien als homo in de wereld van hetero's

Ik geloof dat ten minste twee dingen onmisbaar zijn in het leven als homo: het onvermogen om mensen te vertrouwen en leven met schuldgevoelens. Het feit dat ik ben geboren, getogen en opgegroeid in een Homofobisch land was zeer schadelijk en schadelijk voor mij. Mijn geïnternaliseerde angst dat iemand in mijn omgeving vermoedt dat ik homo ben en dus om weggegeven te worden, het was verlammend. Mijn homoseksualiteit was op dat moment zo diep verborgen omdat ik geen enkele kans had om het te verkennen. Het bestond, het was net zo levend als mijn hele wezen, maar onderdrukt, ontkend, ongewenst. Mijn tienerjaren werden gekenmerkt door schaamte, schuldgevoelens en angsten die niet in verhouding stonden tot de beste jaren van mijn leven. Maar het ergste was het onvermogen om mezelf te zijn en me vrij te uiten. Deze feiten lieten een diepe wond achter die zal nooit verdwijnen, en hoewel het een goede kans heeft om geneest met de tijd, zal het litteken altijd blijven.

De verhuizing naar Nederland voor mijn studie geneeskunde kwam als een verademing. Beetje bij beetje Ik heb me niet meer bedreigd gevoeld sinds alle kanten beoordeeld en daardoor begon ik me meer op mijn gemak te voelen met het idee mezelf te zijn. Ondertussen Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik mezelf een (jonge) homo kan noemen. Net als elke andere jonge man had ik wanhopig behoefte aan acceptatie en acceptatie van mensen in mijn omgeving. Op een zomerdag lukte het me om me open te stellen mijn ouders. Ik was op zomervakantie in Boekarest na mijn eerste studiejaar. In de tussentijd Ik kwam "uit de kast" voor al mijn vrienden op de middelbare school, vrienden die me vanaf het begin accepteerden en trots op me waren vanwege mijn moed. Ik was moe van verbergen, leven met de schaamte van mij en ik besloot dat het het juiste moment was om het mijn ouders te vertellen ("coming out" aan mijn ouders is een van de de belangrijkste en meest bepalende ervaringen in het leven van een homo).

Ik heb de impact onderschat. Mijn ouders wisten niet hoe ze ermee om moesten gaan van het moment, namen ze hun toevlucht tot psychologen en psychiaters (voor wie ik me schaam collega's te noemen) die droogjes antwoordden dat het gewoon een fase was die ik moest overwinnen door wil en door te experimenteren met het andere geslacht. Dit heeft geresulteerd in genoeg materiaal voor mijn toevlucht tot absoluut elke poging tot manipulatie en chantage emotioneel om me verachtelijk, beschaamd, schuldig en egocentrisch te laten voelen voor mijn poging uitdagend homo durven zijn. Die momenten leerden me een moeilijk te slikken, bepalende les voor de rest van mijn leven. Het feit dat ouderlijke liefde is niet altijd onvoorwaardelijk. Het doet pijn dat de wezens die je het leven hebben geschonken, die je hebben grootgebracht en gevormd, degenen die van je zouden moeten houden onvoorwaardelijk is en je accepteert zoals je bent, hebben ze gefaald in hun belangrijkste rol. Ik geef mijn ouders niet de schuld. De maatschappij en de rest van de wereld hebben een goed gedefinieerde retoriek die vertelt je dat je niet goed genoeg bent, dat het niet oké is om jezelf te zijn. Dit retoriek erodeert een persoon naar de kern van het bestaan vuil. Afwijzing is een van de pijnlijkste menselijke ervaringen.

Zoals het liedje zegt: wat je niet doodt, maakt je sterker. Ik leerde vrede te sluiten met mijn verleden, de schuld- en schaamtegevoelens onder ogen te zien die de homofobe samenleving met zich meebracht. Ik ben opgegroeid in. Ik heb geleerd om vertrouwen in de mensheid. Ik verklaar mezelf nu tot een bijzonder trotse homoseksuele man die kan zeggen deze dingen zonder angst om baan of carrière te verliezen, of reputatie. ongedaan maken De ervaringen uit het verleden (die ik in het algemeen trauma's noem) zullen me nog vele jaren kosten om te verwerken, maar ik heb er nu vertrouwen in dat ik op de goede weg ben. Schatje, ik ben zo geboren.

Auteur van dit artikel is een jonge Roemeense man gevestigd in Sinds 2014 werkt hij als arts in een ziekenhuis in Amsterdam.