Dit is de man van mijn zoon

Ik heb een Roemeense moeder, het soort dat je tegen haar borst houdt tot je huilt. Het soort dat, in mijn kindertijd, 's avonds vanuit het keukenraam naar je riep dat je snel naar binnen moest komen voordat ze je kwam halen. Samen met mijn vader heeft ze de ongelooflijke prestatie geleverd, vanuit mijn perspectief nu, om het communisme te overleven met slechts twee werknemerssalarissen in een metaalfabriek. Samen brachten ze drie kinderen naar school en de universiteit zonder steekpenningen of andere ethische compromissen.

Ik moest haar hart breken toen ik onthulde dat ik een relatie had met een jongen. Ik was toen 19. Haar woorden: "Je bent mijn kind en ik zal van je houden tot de dood. Het kan me niet schelen wat de buren of de wereld zeggen. Maar mijn hart is gebroken omdat je oud zult worden zonder steun in deze bittere en harde wereld. En vooral: omdat ik geen kleinkinderen van je zal hebben."

Jaren en jaren later belde ik haar op een zondagmiddag op om advies te vragen: twee vriendinnen, een lesbisch stel, hadden me gevraagd of ik de vader van hun kind wilde zijn. Wat moest ik doen? "Nou wat, wat moet ik doen? Uiteraard JA! Wat een vreugde!". Dubbele vreugde een paar maanden later toen ze ontdekte dat ze niet één maar twee kleinkinderen zou krijgen: de echo toonde een tweeling. 

Door de vele bezoeken van grootouders in Roemenië in de jaren die volgden, kreeg de moeder er steeds meer vertrouwen in dat haar baby gelukkig kon zijn. Ze had Laurens ook ontmoet en was dolblij toen ze hoorde van onze trouwplannen in 2017. Haar eerste reactie: "Ik heb een nieuwe jurk nodig!" 

Ik zal onze eerste reis naar Roemenië als pasgetrouwd stel nooit vergeten. We kwamen aan op zondagochtend en mijn moeder was nog in de kerk, waar ze sopraan zong in het kerkkoor. We besloten haar te verrassen en haar op te wachten op de weg naar buiten. Ze zag ons van een afstandje en zonder een spier te vertrekken, pakte ze de handen van twee van haar koorvrienden en liep recht op ons af. Met een volle en trotse stem zei ze: "Kijk, hier is Ionel! En Laurens! Dit is de man van mijn zoon!"

Ioan Nemeș woont sinds 2000 in Nederland. Hij werkt voor een internationale niet-gouvernementele organisatie in Den Haag. Ioan maakt deel uit van het team dat de Rompro-boot organiseert op de Amsterdam Canal Parade 2022. Meer informatie over de Rompro-boot, inclusief het inschrijfformulier hier.